Geen stoom maar diesel en een afternoon tea

Vanochtend hoefden we nergens naar toe en we hebben dan ook heerlijk rustig aan gedaan. Lekker uitgeslapen, rustig ontbeten, wat aangeklungeld en later geluncht. Vanmiddag zouden we met de stoomtrein mee van Aviemore naar Broomhill. De trein zou om 14:45 vertrekken maar omdat je toch eerder aanwezig moet zijn (vooral wij met een rolstoel) en omdat je nooit weet hoe lang je hier over een rit doet, zijn we rond 13 uur vertrokken. De rit ging aardig voorspoedig en zo tegen kwart voor 2 waren we in Aviemore. Conny had van te voren al opgezocht waar je het beste kon parkeren voor gehandicapten en de navigatie bracht ons er zo naar toe.

Het was inderdaad een prima parkeerplaats en we konden makkelijk op het perron komen. Als eerste zijn we naar de shop geweest waar we de kaartjes konden ophalen. Daar hoorden we dat de stoomtrein kapot was en dat we daarom vandaag met een diesellocomotief zouden reizen. No problem. Hoewel, voor de monteurs wel, want de stoomtrein kon zeker tot zaterdag niet rijden, als hij dan al gerepareerd was. Het klonk wel als een ernstig gebrek. Voor ons maakte het niets uit, stoom, diesel. Als 'ie maar rijdt. Omdat we toch tijd zat hadden, hebben we nog even in het winkeltje rondgelopen en de gebruikelijke souvenirs gekocht (we zullen maar niet zeggen wat). Toen de trein gearriveerd was, werden we naar de coupe gebracht. En wie we ook tegenkwamen, ze waren allemaal even aardig en hulpvaardig.

We hadden een coupe voor onszelf in de eerste klasse. Dat was niet geheel toevallig, want zo hadden we ook gereserveerd. Want je kon namelijk een gewoon kaartje kopen, maar ook een afternoon tea reserveren in 2e of 1e klasse. Dat is natuurlijk helemaal leuk, en dat hebben we dan ook maar gedaan en als we dan toch uitpakken, dan maar gelijk goed. Daarom hebben we een coupe voor 2 personen in de eerste klasse inclusief afternoon tea gereserveerd. De tafel was al gedekt en er stond een keurig naambordje op de tafel. De trein had een beetje vertraging omdat een groep mensen in Boat of Garten stond terwijl ze in Aviemore hadden moeten zijn. En het was niet zomaar een groep, maar een groep met mensen in een rolstoel, met krukken, slecht ter been. Voordat die allemaal in de trein geladen waren, waren we wat tijd verder. Maar uiteindelijk vertrokken we zo'n 10 minuten later richting Boat of Garten, het eerste tussenstation. Ondertussen was bij ons de thee, koffie en allemaal lekkers gebracht. Scones, sandwiches, cakes, macarons, etc. Wat een feestje: en in de trein, en met lekkers! Bofferts dat we zijn :-) .

Onderweg zag je vooral veel prachtige natuur, schapen en mooie huizen langs de rails. Eenmaal aangekomen in Boat of Garten hebben we daar even op het station gewacht totdat de conducteur "all on board" riep (grappig, het was net een film) en we weer verder reden naar Broomhill. Er kwam nog een conducteur zeggen dat we midden in een weiland zouden stilstaan, zodat de locomotief gerangeerd kon worden van achter naar voor de trein voor de terugrit naar Aviemore en dat we dan vooral niet moesten uitstappen. Nou, wij waren helemaal niet van plan om uit te stappen.

Toen de locomotief eenmaal voor de wagons stond (en dat ging met veel letterlijke horten en stoten) reden we terug via Boat of Garten naar Aviemore waar we iets voor half 5 aankwamen. Conny zou nog even naar het toilet op het station, maar ja, een damestoilet dus bommetjevol. Hou het wel op... We hebben nog wat foto's gemaakt van het station en daarna zijn we rustig naar de auto gelopen. Ook de terugrit naar het huisje ging prima. Er was op een gegeven moment wel een autootje dat wel heeeel erg langzaam reed. Voorzichtigheid is natuurlijk altijd goed, maar je kunt ook overdrijven. Je mag over die smalle wegen 97 kilometer per uur, dat rijden wij overigens nooit, maar deze reed 45-50 en heuveltje op zo'n 20 kilometer per uur. Ja, das wel erg langzaam... Maar de persoon in kwestie sloeg af, lost zichzelf ook weer op. En rond 17:30 waren we weer terug bij de accommodatie.

We hebben besloten dat we de rit van Schotland naar Wales toch in tweeën knippen. Dat betekent wel dat we een dag eerder vertrekken uit Tomintoul, maar betekent ook dat we niet 1 lange rit hebben van zo'n 8 uren (zonder files) maar 2 ritten van 4 uren waardoor we ook nog gelegenheid hebben om onderweg rustig aan te doen, iets te bekijken, meerdere stops te houden, etc. Kunnen we ook fijn rustig aan doen met het inpakken van de spullen en hoeven we niet voor 10 uur het huisje uit te zijn. Ook wel weer wat waard. Dus morgen een tussenstop in Creetown wat niet al te ver bij Dumfries vandaan ligt.

En dan is vanavond ineens onze laatste avond in het huisje... Daar gaan we eens goed van genieten!

Waar is Nessie dan?

Vandaag zijn we vroeg opgestaan. Het weer leek goed te worden en we hebben dan ook maar gelijk kaartjes gereserveerd voor de boottocht op Loch Ness. We hebben gekozen voor de Contemplation tour omdat die 3x per dag een rolstoelvriendelijke tour heeft. Je kunt bij Urquhart Castle dan niet uitstappen, maar dat was voor Cees toch niet geschikt. En zo konden we het kasteel ook een keertje vanaf het water bekijken.

Zo gezegd, zo gedaan en iets na half tien vertrokken we richting Inverness. De rit verliep verder voorspoedig. Geen files en iets tegen 11 uur kwamen we aan bij de boot. Conny heeft de kaartjes opgehaald en afgesproken dat we zouden zorgen dat we 11:20 klaar stonden op de kade. We hebben ondertussen even in de auto gewacht. Omdat we op een plek stonden waar je maar 30 minuten mag staan en we - ondanks dat het meisje bij de receptie zei dat het waarschijnlijk geen probleem was - niet het risico wilden lopen dat we de auto ergens bij een politiebureau konden ophalen, hebben we hem netjes op de algemene parkeerplaatsen geparkeerd. De boot kwam er al snel aan en wij mochten als eerste aan boord omdat dat voor ons handiger was, zeiden ze.

Eenmaal aan boord hebben we gekozen voor een plaatsje op het achterdek. Daar zaten we heerlijk uit de wind en konden rustig alles bekijken, filmen en fotograferen. De zon scheen lekker en het was heerlijk om zo te varen. Je begint op het Caledonian Canal, oftewel, waar de boot aangemeerd ligt. Daarna ga je via de rivier Ness naar het meer Loch Ness. Omdat Cees wel zin had in wat warms te drinken, hebben we iets te drinken gekocht met wat lekkers. Cees heeft Nessie nog gezien. Hij zwaaide volgens Cees ;-) . Op een gegeven moment kwamen we langs Urquhart Castle waar de boot even aangemeerd heeft om mensen die bij een eerdere vaart uitgestapt waren, weer mee terug te nemen. En daarna voer de kapitein nog een rondje langs het kasteel dus we hebben het van alle kanten goed kunnen bekijken. En daarna zijn we weer terug gevaren naar de aanlegsteiger. We mochten als laatste van de boot. Zijn we gewend, is net als in het vliegtuig, als eerste aan boord, als laatste eraf. Vervolgens hebben we nog een souvenirtje gekocht in de winkel. Inderdaad, koelkastmagneten (we moeten een grotere koelkast kopen zo langzamerhand :-) ).

Na het filmen van de Schotse Hoogland koeien voor Cees zijn we naar de Tesco in Inverness gereden om wat boodschappen te doen. Bleek een "superstore" te zijn en hij was inderdaad flink fors. Het leek Cees een goed idee om een kant-en-klaar maaltijd mee te nemen (ondanks dat we natuurlijk zelf eten bij ons hebben) en nog wat andere boodschapjes. Omdat we nog niet geluncht hadden, hebben we twee sandwiches gekocht. Maar ja, toen kwamen we buiten en zag Conny een foodtruck staan... En ineens leek het een goed idee om het sandwiches tot morgen te bewaren (dan gaan we naar Aviemore en moeten we net onder lunchtijd reizen) en maar eens een cheeseburger te nemen. Toegegeven hij was erg lekker maar wat een geklieder... Na de cheeseburger en het opruimen van het slagveld zijn we teruggereden naar het huisje. Er reed nog een grote vrachtwagen voor ons met gigantische boomstammen erop. Conny zei nog dat hij tot het huisje voor ons zou blijven rijden en als hij ons zo'n 5 kilometer voor het huisje niet voorbij had laten gaan, dan was dat inderdaad het geval geweest want toen we de auto parkeerden reed hij het huisje voorbij.

Inmiddels hebben we de boodschappen opgeruimd, de foto's gesorteerd en dit verslag geschreven. Nu kunnen we weer relaxen en de rest van de avond helemaal niets doen.

Morgen gaan we 's middags naar Aviemore waar we met de stoomtrein gaan met onderweg iets lekkers...

The Gordon Highlanders en Dobbies

We begonnen de dag met een raar geintje. We zagen een hotelovernachting voor 5 pond. Dan zou je zeggen, kan nooit kloppen. Maar aangezien we wel vaker dit soort aanbiedingen hebben gehad, bijvoorbeeld een overnachting in het Bilderberghotel in Amsterdam voor 1 euro ter promotie van Amsterdam) zou het zomaar ook eens wel kunnen kloppen. Eens even de website van het hotel zelf checken. Daar stond dezelfde prijs. Hmmm, zou het dan toch? Ach, weinig te verliezen, reserveren maar. En daarna hebben we een mailtje naar het hotel gestuurd over de locatie van de kamer. Nou, al vrij rap kregen we een mailtje dat de prijs niet klopte en of we even contact wilden opnemen. Wij weer een mailtje gestuurd met de vraag wat de normale prijs dan was. 110 pond! Maar, een kamer op de begane grond kostte 80 pond en we konden 10 pond korting krijgen voor het ongemak = 70 pond. En we kregen weer een ander mailtje: kamer was 90 pond en we konden 10 pond korting krijgen = 80 pond. Dat riekte wel heel erg naar willekeur. Dus wij hebben vriendelijk bedankt. Tja, dat je een foutje maakt kan natuurlijk voorkomen en eerlijk is eerlijk, het was ook wel te mooi om waar te zijn (maar nogmaals, we hebben vaker van dit soort stuntaanbiedingen gebruik gemaakt) maar 100 tot 200% er bovenop is wel wat erg gortig. Dus no thanks.

Maar over tot de orde van de dag. Vandaag hadden we weer alle tijd want er stond niets gereserveerds gepland. Daarom hebben we besloten om naar Aberdeen te gaan. Daar zijn we nog nooit geweest en het leek ons wel leuk om daar eens rond te kijken. Het weer was prachtig met lekker veel zon en een beetje wolken. De navigatie had weer een eigen willetje en stuurde ons weer over allerlei B-wegen door bos, over heide, door heuvels en kleine dorpjes. Waarom? 't is ons een raadsel. Anyway, uiteindelijk kom je er natuurlijk ook en je hebt in ieder geval toeristische routes (alsof er andere routes zijn in dit deel van Schotland :-) ). Toen we in Peterculter waren, vlak voor Aberdeen zagen we vanuit ons ooghoek een beeld staan op een rots bij een stroompje. We hebben het gefotografeerd en gefilmd, maar nergens stond een bordje wie dat dan was en waarom het beeld daar stond. Conny riep nog voor de grap "Rob Roy". Even zoeken op internet leerde dat het inderdaad Rob Roy was en dat het beeld daar staat omdat dat de plek is waar hij over het water is gesprongen in achtervolging van de troepen van Huis Hannover. Er schijnt al sinds 1850 daar een beeld te staan van hem en omdat het beeld natuurlijk bloot gesteld is aan weer en wind wordt om de zoveel jaar het beeld vervangen, iedere keer een ander beeld. Dit beeld is op 16 september 2017 onthuld.

Eenmaal aangekomen in Aberdeen hebben we het centrum eens verkend. Vanuit de auto weliswaar, want erg aantrekkelijk vonden we het centrum niet. Het zijn allemaal grote straten met daaraan winkels. En dan ook nog eens niet de leukste winkels. Een centrumpje met een pleintje en gezellige winkeltjes hebben wij niet kunnen ontdekken. Dus erg gemotiveerd om met rolstoel en al huchtjes op te rijden waren we niet. We hebben daarom maar snel afscheid genomen van het centrum en zijn naar het Gordon Highlanders Museum geweest dat iets buiten het centrum van Aberdeen ligt.

En dat was een leuk museum! Helemaal gerund door vrijwilligers en dat heeft toch altijd iets aandoenlijks. Ze doen zo hun best om het je naar de zin te maken, hebben vaak zelf deel uitgemaakt van zo'n regiment en kunnen er dan ook alles over vertellen. We begonnen met uiteraard kaartjes kopen en daarna zijn we in de tea room wat gaan eten en drinken (met Cees de pompoensoep :-) Was erg lekker zei 'ie). Daarna zijn we rustig naar de filmzaal gelopen om daar eerst het verhaal over The Gordon Highlanders te zien. Ze komen aan hun naam door de Duke of Gordon. Die had opdracht gekregen om een regiment op te bouwen. Maar er waren niet veel vrijwilligers. Daarom zette hij zijn troefkaart in, in de vorm van zijn knappe vrouw. Die beloofde iedere man die zich vrijwillig zou aanmelden een kus. En zowaar, er kwamen verschillende vrijwilligers die zich aanmelden. Ze hebben echt overal over de wereld gezeten: Frankrijk (Waterloo, WOII), België, Zuid Afrika, India, Maleisië, Singapore, Noord Afrika, Afghanistan (ook eind 18e eeuw, er is dus in de loop der tijd helemaal niets veranderd), je kunt het zo gek niet bedenken of ze hebben er gezeten.

En nog een leuk weetje: hun eerste opdracht was in "Egmont op Zee" in Nederland in 17-nogwat. En in 2013 was er bij Egmond aan Zee iemand met een metaaldetector en die vond een knoop van het uniform van The Gordon Highlanders in het zand en die knoop is nu te bewonderen in het museum. En voor de rest zijn er nog hartstikke veel attributen, zilverwerk, wapens, uniformen etc. te zien in het museum. Wij hebben ons in ieder geval ontzettend vermaakt. We kwamen ook nog in de officiersmess. Dat was luxe! Het ontbrak ze in ieder geval niet aan serviesgoed. En daar hing ook nog de originele doedelzakbanier van Prins Charles (de echte banier en de echte Prins Charles). Blijkt dat als hij in Schotland verblijft, hij een doedelzakspeler mee heeft, omdat hij dus hoofd van het regiment was en de gids vertelde dat hij iedere ochtend gewekt wordt en bij iedere maaltijd gewaarschuwd wordt door een eigen doedelzakspeler. In het museum weten ze dus ook altijd wanneer hij in Schotland is, want dan is de banier verdwenen. Of het waar is, weten we niet, maar het is een leuke anekdote.

Daarna zijn we naar Dobbies geweest. We hebben de hele vakantie nog geen tuincentrum gezien, dus het werd hoog tijd. En de eerste buit is al binnen in de vorm van tulpenbollen, freesiabollen, kerstaardappelen en tuinbonen :-) . Conny twijfelde nog of het siergras dat ze zocht ook het siergras was dat in de winkel stond. Op dat moment besloten om hem maar niet mee te nemen (12 pond vond ze iets te veel om te gokken). Achteraf natuurlijk spijt want het was inderdaad het gras dat ze zocht. Zucht! Dommerd!

Morgen gaan we vermoedelijk met de boot mee over Loch Ness. Maar dat zien we nog wel.

Hmmm, ze hebben dus toch gelijk gehad...

Vanochtend hebben we wederom uitgeslapen. Dat begint een gewoonte te worden. Maar we kampen nog steeds met een chronisch slaapgebrek en dat loop je niet zomaar in. Dus het is wat ons betreft volkomen legitiem :-) .

Na het eten hebben we de spullen gepakt en zijn we richting Aberlour gereden voor onze tour bij Cardhu. De reden dat we naar Cardhu gaan, is dat we bij Kassa een whisky test hadden gezien waarbij Cardhu 12 jaar als beste uit de test kwam met maar liefst een 8,6. Dat belooft wat en daarom gaan we daar ook maar eens kijken. Onderweg nog rondgekeken of we ook tankstations zagen, maar die zijn wel heel erg zeldzaam in deze contreien. Eenmaal aangekomen bij Cardhu eerst even gezocht naar de ingang. Bleek een trap te zijn. Conny de trap op, winkel in en vragen of er ook een ingang voor rolstoelgebruikers is (anders wordt het wel een hele ingewikkelde tour). Die was aan de zijkant. Wij naar binnen, tour betaald. Cees kreeg korting omdat hij niet de hele tour kon doen, dus eigenlijk hoefde hij alleen de proeverij te betalen. Scheelde nog een hoop geld ook.

De tour begon met een uitleg over de ingrediënten in de verschillende whisky's en een geurtest. Was hartstikke leuk. Soms ruik je iets maar kun je het niet goed thuisbrengen wat het is. Het is bekend, maar wat... Er was ook een potje dat geurde naar rook. Hoe wij dachten dat ze die rookgeur in het potje kregen. Eh, houtskool? Nee, daar gebruikten ze theezakjes voor van de thee Lapsang souchong voor. En laat dat nou net de thee zijn die Cees altijd drinkt. Vandaar dat de geur zo bekend was... Daarna kregen we nog uitleg hoe het mout vroeger verwerkt werd en daarna ging de rest van het groepje de distilleerderij in en wij hebben in de wachtruimte gewacht totdat we opgehaald werden om bij de ketels te kijken, met uitleg, en daarna naar de opslag van de vaten te gaan. Grappig is dat Cardhu redelijk uniek is omdat de distilleerderij gestart is door een vrouw. Het was in eerste instantie hartstikke illegaal. Ze had een huisje bovenop de heuvel en kon daardoor goed zien wanneer de controleurs kwamen. Dan verborg zij snel de whisky in wording en ging ze brood bakken. Ook was er een rode vlag die uitgestoken werd zodat alle 18 (illegale) distilleerderijen konden zien dat de controleurs onderweg waren.

Daarna zijn we naar de proeverij gegaan. We kregen 6 whisky's te proeven: de 12 jarige, de amber rock, de gold reserve, de 15 jarige, de 18 jarige en de distillery exclusive. Omdat Conny geen alcohol drinkt en bovendien moet autorijden, kreeg zij kleine flesjes waar ze de whisky in kon doen zodat het thuis opgedronken kan worden. Das natuurlijk hartstikke leuk. De whisky proeverij was natuurlijk voornamelijk voor Cees. Die vond de 12 jarige, de amber rock en de distillery exclusive het lekkerst. De test van Kassa klopte wat hem betreft en hij vond de Cardhu 12 years nog lekkerder dan de Aberfeldy 12 years. Ook tijdens de proeverij werd weer hartstikke veel uitgelegd en we zaten in een prachtige zaal waar voorheen de mout verhit werd. In het plafond zag je nog de opening waar de rook/stoom vroeger uit ging. Was nu natuurlijk dichtgemaakt.

Na de proeverij zijn we nog even naar Johnnie Walkers Library geweest om die even te bekijken. En daarna zijn we naar de winkel gegaan waar Cees heeft geshopt till he dropt. De fles Cardhu 12 years is in de pocket evenals een whiskyglas, een dekseltje (nog niet eerder gezien bij distilleerderijen), sleutelhangers die we ombouwen tot een koelkastmagneet. En natuurlijk de glazen die we mochten meenemen omdat we de tour hadden gedaan. Al met al een hele andere tour dan bijvoorbeeld Dewar's en ook wat kleinschaliger, maar eerlijk gezegd vonden we deze leuker.

En na Cardhu was het op zoek naar een tankstation. Conny had op haar navigatie ingegeven dat ze het dichtstbijzijnde tankstation wilde hebben en dat bleek Aberlour Filling Station. Was in het dorpje en wel wat duurder dan gebruikelijk, maar we hebben toch maar de tank volgegooid. Wie weet wanneer we er weer eentje tegenkomen. Op de terugweg nog even snel boodschapjes gedaan want we moesten o.a. brood hebben. En natuurlijk Caramac, die mag zeker niet ontbreken! En inmiddels hebben we de maaltijd alweer op (we hadden de lunch overgeslagen, dus we lustten wel wat). De klusjes zijn gedaan en we kunnen de rest van de avond dan ook lekker relaxen.

Wat we morgen gaan doen, zien we nog wel. We hebben deze week alleen nog op donderdag een activiteit gepland staan. De rest bekijken we wel per dag.

The Cairngorm Mountains

Vandaag hebben we heerlijk uitgeslapen. Rustig ontbeten (wat een combi van ontbijt en lunch was qua tijd) en daarna besloten om naar de funicular in de Cairngorm Mountains te gaan. Het was wat bewolkt maar de rit door de heideheuvels en bossen bleef even prachtig. Onderweg begon het te regenen maar Conny had er alle vertrouwen in dat het wel weer zou opklaren. Eenmaal aangekomen bij het basisstation hebben we toch nog even 5 minuutjes in de auto gewacht, maar inderdaad werd de regen minder en toen we eenmaal binnen waren was het helemaal opgehouden met regenen.

We hadden nog de verkeerde ingang genomen, want we kwamen uit bij de trap. Bleek dat de lift een deur eerder was. No problemos en zo kwamen we boven voor een dichte deur. Eh... Oh, een bel. En daar kwam al een dame aangelopen die ons binnen liet. Conny heeft de kaartjes gekocht en bleek gratis entree te hebben. Dat was mooi meegenomen. En toen wachten, en wachten, en wachten. Het was hartstikke druk en er passen natuurlijk maar zoveel mensen in zo'n treintje. Maar ja hoor, daar werden we al gewenkt en we konden aan boord. De rit is natuurlijk dezelfde die we jaren geleden ook gedaan hebben, maar blijft even mooi met prachtige uitzichten. En de zon was inmiddels ook doorgebroken, het kon niet beter.

Eenmaal boven zijn we eerst naar het uitkijkpunt geweest. Het waaide er wel flink, maar je staat dan ook boven op een berg. Cees had het verschrikkelijk koud dus we hebben even snel een rondje gelopen, gefilmd, gefotografeerd en naar binnen. Binnen zat Cees nog te klappertanden en Conny die het eigenlijk best warm had, heeft haar trui maar even afgestaan. Probleem gefixt! Vervolgens zijn we naar de winkel gegaan waar we het nodige hebben ingeslagen. Gek toch dat we met het kopen van souvenirs nooit moeite hebben :-) .

Daarna zijn we in het restaurant nog wat gaan drinken. Was wel wat "afgetakeld" ten opzichte van jaren terug, maar de broodjes en het drinken smaakten er niet minder om. Conny heeft nog even de thermometer buiten gefilmd en gefotografeerd (2 graden) en toen zijn we teruggegaan naar het treintje. Deze kwam er al snel aan en de machinist was al ingelicht dat wij er aan kwamen. Plank neergelegd en hup met de rolstoel naar binnen. Er kwamen nog een stel supervervelende Amerikanen binnen. Maar wij hebben ons gericht op het uitzicht. En al snel kwamen we beneden aan. En toen begon de terugrit. Grappig genoeg dit keer dezelfde rit als de heenrit. Dat lijkt logisch maar Conny's navigatie heeft er een handje van altijd twee verschillende routes te hanteren voor de heen- en terugrit. Maar dit keer niet. En zo tegen 17:30 kwamen we weer aan bij de accommodatie. Ons voornemen voor morgen is dat we bij het eerste de beste tankstation dat we tegenkomen gaan tanken. Ze zijn hier namelijk niet heel dik bezaaid.

Morgen gaan we in ieder geval 's middags naar Cardhu. Inderdaad, weer een whisky-momentje voor Cees. Hij zal het weten dat hij naar Schotland wilde voor de whisky :-) . Of en wat we 's ochtends gaan doen, dat moeten we nog even bekijken. Waarschijnlijk wat sightseen, onderweg lunchen en dan whisky proeven.

The Highland Games

Die fingers crossed hebben geholpen. En hoe. De dag begon al stralend toen we de spullen ingepakt hadden en in de auto geladen om in het restaurant te gaan ontbijten. Na een vrij uitgebreid ontbijt zijn we richting Pitlochry vertrokken nadat we een stevige rekening van het hotel betaald hadden. Hoewel, stevig... Als je kijkt wat we ervoor gedaan/gekregen hebben, dan valt dat nog reusachtig mee.

Maar naar Pitlochry dus. Want daar werden vandaag de Highland Games gehouden. Zo'n 13 jaar terug zijn we er ook een keer geweest en dat vonden we hartstikke leuk. Reden temeer om daar vandaag nog een keer van te genieten. We waren redelijk vroeg want het is niet ver van Aberfeldy. Zo rond 10 uur kwamen we aan en het zou om 10:30 beginnen. We hebben gelijk maar de route naar de gehandicaptenparkeerplaatsen gevolgd en stonden prachtig in de schaduw (wat later geen overbodige luxe bleek) op het grasveld aan het terrein. Er waren nog hartstikke veel lege plaatsen op de banken en tribune. Wij besloten om op de banken te gaan zitten. Cees zat lekker in de rolstoel en het houten bankje zat ook prima. En om 10:30 begonnen de games met een parade over het terrein door een doedelzakband.

Eigenlijk kom je ogen en oren tekort omdat verschillende dingen tegelijkertijd plaatsvinden. De danswedstrijden zijn bijvoorbeeld tegelijkertijd met het hamergooien, kogelstoten, boomstamwerpen en zo'n ander ding gooien. En dan krijg je ook nog wedstrijden in hardlopen van schoolkinderen, fietswedstrijden, etc. Na de straatparade komen de - dit jaar 15 - doedelzakbands zich voorstellen aan het publiek en wij zaten prachtig. Ze liepen namelijk maar over 1 helft van het terrein en net langs ons. We kunnen natuurlijk gaan vertellen wat er allemaal gebeurde en wie wat won. Maar dat hebben we niet bijgehouden. In ieder geval hebben we ons prima vermaakt. Lijkt ons toch best wel moeilijk om zo'n boomstam op te tillen, ermee te rennen, de flippen van 12 uur naar 12 uur (dus over zijn lengte) en dan moet 'ie ook nog eens precies op 12 uur landen. Doe het maar na :-) . Maar ja, dat hamerwerpen is ook geen appeltje-eitje. En die dames (en inmiddels ook heren) van de danswedstrijd moeten een enorme conditie hebben met dat gespring. En dan ook nog eens in dat warme weer. Het was de hele dag hartstikke mooi weer met blauwe luchten en een brandende zon (weet inmiddels ook Conny's gezicht). Zelfs de "spreekstalmeester" kon niet vaak genoeg benadrukken dat het toch zulk mooi weer was :-) .

Zo rond een uur of 3 hadden we alles gezien, inclusief het touwtrekken (waarbij het heel lang lijkt alsof er niets gebeurd, alleen een paar kerels die schuin aan een touw hangen). De Mass band parade zou pas om 17:30 zijn en eigenlijk hadden we geen zin om daar nog 2,5 uur op te moeten wachten. We zijn daarom nog even een sanitaire stop gaan houden bij de Dixies en daarna vertrokken richting Tomintoul in de Cairngorm Mountains. Het was een rit van 2 uren door prachtige natuur met afwisselend sparrenbossen en heidevelden en hoge heuvels (of moeten we ze bergen noemen?. Het huisje vinden bleek nog niet eenvoudig. Er zat dan wel een naambordje op zagen we later, maar vervolgens was er een ommuurde tuin omheen gelegd waardoor je het bordje van zijn levensdagen niet kon zien. En aan straatnaam + adres doen ze niet, vooral (of eigenlijk alleen maar) postcodes. Maar uiteindelijk hebben we het op goed geluk gevonden. Prima huisje. Beetje jammer van het schuine stuk naar de slaapkamers maar verder prima.

Morgen hebben we verder niets gepland, we zien wel wat voor dag het wordt. Eerst uitrusten en nagenieten.

Wat een verwennerij!

Vannacht heerlijk geslapen en vanochtend vroeg opgestaan. Want vandaag worden we eens flink verwend! Het begon al bij het ontbijt wat helemaal prima was. Aangezien we eerder klaar waren dan verwacht, zijn we toch maar even terug gegaan naar het huisje. Om vervolgens iets na half tien weer naar het hoofdgebouw te gaan. Want vanochtend... hadden we een beauty-ochtend! Bij aankomst moesten we een lijst invullen met gegevens en daarna werden we meegenomen naar de behandelkamers. We kregen een Polynesische rug-, nek- en schoudermassage, een gezichtsbehandeling en een reflexologie voetbehandeling. En dat werd vervolgens afgesloten met een heerlijke lunch in het restaurant. Heerlijk! Wat een genieten! Dus helemaal zacht, wollig en relaxt zijn we weer teruggegaan naar het huisje.

Vanmiddag zijn we naar Dewar's World of Whisky geweest waar Cees de "Connaisseur tour" heeft gedaan van maar liefst 2 uren met 5 te proeven whisky's. Die doet niet voor minder :-) . Cees had zo'n 13 jaar geleden ook een keer whisky geproefd bij Dewar's en dat vond hij de lekkerste whisky. Maar natuurlijk niet onthouden welke whisky dat dan was. Tja, dan heb je geen andere keuze dan het nog maar een keertje te doen en dan te onthouden welke dan zo lekker was. Volgens de kenners is Cardhu de zachtste en lekkerste whisky. Nou wat (letterlijk) in het vat zit verzuurd niet, want daar gaan we ook nog een keertje naar toe. Die zit namelijk vlak bij onze volgende bestemming. Maar eerst Dewar's dus.

And Dewar's it is... Het is vlakbij de accommodatie, zo'n 5 minuutjes rijden. Ideaal. En er zijn prachtige gehandicaptenparkeerplaatsen. We hadden uiteraard al van te voren gevraagd wat de mogelijkheden waren en eigenlijk is alles mogelijk. Nou ja, je kunt natuurlijk de trappen niet op. Maar dat is maar een klein stukje van de tour. Daarnaast gaat het Cees voornamelijk om het proeven van de whisky. En daar kreeg hij alle gelegenheid toe :-) . We begonnen met een film van 10 minuten over de historie van Dewar's. Daarna zijn we het museum ingegaan. We kregen een tablet mee die via de fotoscan informatie moest tonen bij verschillende items. Die deed het echter vaker niet dan wel, die hebben we maar aan de kant gelegd en zijn op eigen houtje verder gaan kijken. Op een gegeven moment kwam Dorothy, die we zo'n 13 jaar geleden ook als gids hadden, naar ons toe om te vragen of wij soms iets eerder mee wilden, want er was net een groep gestart en wij konden daar wel in mee. Prima, geen probleem. De tour leek dit keer uitgebreider dan de vorige keer, of we hebben een gat in ons geheugen. Dat kan natuurlijk ook. En nu had Cees de "Connaisseur tour" en de vorige keer hadden we de gewone tour. En bij deze tour zat ook het proeven uit het vat. Er werd vrij veel over verteld en dat was best interessant. Zo gezegd, zo gedaan, Cees kreeg een proefje uit het vat. Was wel erg scherp zei hij. De gids zei al dat ze de whisky zo'n 10 seconden in hun mond moesten houden voor de smaak. Zou wel een beetje pijn doen, maar het was wel beter. Nou, die 10 seconden heeft 'ie niet gehaald.

Daarna konden we weer het museum in, maar we hadden zo goed als alles al bekeken. En daarom was het de hoogste tijd voor de whisky proeverij met maar liefst 5 soorten whisky. En uiteindelijk werd het de Aberfeldy 12 jaren. En daar heeft Cees dan ook gelijk maar een fles van gekocht. De kleinste was 70 cl., maar het schijnt dat je die heel lang kunt bewaren mits je de kurk er maar goed op doet. We gaan het zien. En we hebben nog onderzettertjes gekocht. En een miniflesje Dewar's White Label. Omdat Conny niet drinkt kreeg ze een "driver's package" wat wil zeggen een flesje Dewar's White Label, een blikje ginger ale, een limoen en het recept om daar een cocktail van te maken. Die limoen gaat Nederland denk ik niet halen... En Conny heeft nog wat voor de Sinterklaas gescoord :-) .

Terug in de accommodatie hebben we lekker rustig aan gedaan. We hadden gereserveerd bij het andere restaurant en daar hebben we vanavond gegeten. Smaakte ook prima. Cees had maar liefst 2x haggis. 1x in het voorgerecht en 1x in het hoofdgerecht. En de kippenborststrips waren ook prima en de lasagne ook. Wijs geworden bij het andere hotel hebben we ons niet aan een toetje gewaagd, want daar was echt geen ruimte meer voor. En nu gaan we Netflixen en uitbuiken.

Morgen gaan we naar de Cairngorm Mountains. Het is geen hele lange rit en we maken eerst nog een tussenstop in Pitlochry. Mits het droog weer is, want als we er stoppen, gaan we een buitenactiviteit doen maar alleen als het droog is. Fingers crossed!

Van Stevenston naar Aberfeldy

Vandaag zijn we om dezelfde tijd opgestaan. Ook bij dit hotel hoeven we pas om 11 uur uit te checken. Het ontbijt was ook nu weer inclusief. Dus spullen inpakken, in de auto zetten, uitchecken en ontbijtje eten. Was minder goed dan gisteren. Maar kan ook door het personeel komen. Doet een tikkie gehaast terwijl als je het vergelijkt met het hotel in Doncaster, dan is het hier toch behoorlijk rustig te noemen. Zowel met hotelgasten als in het restaurant.

Na het ontbijt zijn we in de auto gestapt en richting kust gereden. We konden ons nog herinneren dat we de vorige keer in Largs waren geweest en dat daar een straat was met allemaal palmbomen. En inderdaad, er was een laan met allemaal palmbomen. Helaas stond pal daarnaast een kermis en daarmee ging het effect toch wel wat verloren. Vervolgens zijn we doorgereden richting Loch Lomond. Onderweg zijn we nog gestopt bij een mooi uitkijkpunt. Daar stond een bankje over de Eerste Wereldoorlog met soldaten en klaprozen. En er was een roodborstje waarvan het leek alsof het een heel verhaal tegen ons aan het afsteken was :-) .

Vlak voor Glasgow moesten we linksaf richting Loch Lomond & The Trossachs National Park. Want "for old times sakes" zijn we naar Luss geweest. Dat is een leuk, maar inmiddels erg toeristisch, plaatsje aan Loch Lomond. Het was nog even zoeken want Conny had het idee opgevat om met een boottochtje mee te gaan. Liep even iets anders. We hadden navraag gedaan of het mogelijk was dat iemand die slecht ter been is, ook mee kon. Nou, moest geen probleem zijn, want er lag een loopbrug. Dat klopt. Maar vervolgens moet je een metalen trap omlaag, omhoog in de boot en vervolgens weer omlaag. Ja, dat hadden ze er even niet bij gezegd. Op internet stond dat "ze alles deden zodat mindervaliden ook mee konden" en "als je meer informatie wilde, dan moest je even navraag doen". Ze hadden natuurlijk ook op de website kunnen zeggen "joh, wil je als mindervalide met de boot mee over Loch Lomond, dan kun je het beste in Dalloch opstappen, want daar is alles gelijkvloers". Duh... Dus die boottocht hebben we maar even laten varen (letterlijk).

In plaats daarvan hebben we geluncht in de Coach House Coffee Shop. Ook daar zijn we de vorige keren ook geweest en het leek ons leuk om daar nog eens te kijken. Luss heeft een toeristische "boom" meegemaakt, want ook daar was het erg druk. Dat was het de vorige keren ook wel, maar minder dan nu. Maar dan hebben we het ook over zo'n 15 jaar geleden alweer. De groentesoep (Cees) en frambozen-witte chocolade muffin smaakten prima. Daarna zijn we nog even naar het souvenirwinkeltje gelopen en hebben een paar mega-kitscherige souvenirs gekocht, waaronder vanzelfsprekend de koelkastmagneten. Onderweg waren we nog een huisje tegen gekomen dat echt 1 grote bloemenpracht was. Die hebben we nog even gefotografeerd.

En daarna zijn we verder gereden naar onze eindbestemming Aberfeldy. Conny mistte een afslag maar niet gevreesd, dat zal vast niet de enige weg geweest zijn. Nou, blijkbaar wel want daarna bleef de navigatie maar mekkeren dat we moesten keren. Maar het was een weg langs een afgrond en zonder parkeerplaatsen of afslagen. Hoezo keren? Al met al een half uur omgereden, maar wel via een prachtige weg. Dat dan weer wel. En iets na 16 uur kwamen we aan bij de accommodatie. Of liever, reden we die voorbij omdat de navigatie besloot dat het een stuk verderop was. Moeten toch maar eens een hartig woordje met Truus wisselen.

Vanavond hebben we in 1 van de 2 restaurants gegeten. De kippenlever parfait, zalm, gevulde kippenborst en panna cotta en sorbetijs waren echt superlekker. De prijs was daar ook naar, maar aan kwaliteit is niets ingeboet. Verder hebben we vanavond nog het nodige te doen ter voorbereiding op hetgeen we morgen gaan doen. Morgen laten we ons eens lekker verwennen. Dat hebben we verdiend! En we zijn er ook aan toe trouwens :-)