Na een korte nacht zijn we om 5 uur opgestaan. Voor Conny extra kort want die lijkt nog steeds last te hebben van jetlag-achtige verschijnselen. Maar ja, die moet al minstens een week wennen aan de zomer- en wintertijd, laat staan dat ze aan 6 uren tijdsverschil moet wennen. Maar vandaag was het dan zover. We gingen met de trein van Beijing naar Pingyao. De trein vertrok om 07:52.

De chauffeur was ietsje te vroeg, maar dat maakte niet uit want we stonden al klaar bij de receptie van het hotel. Het was extreem rustig op straat (zondag en erg vroeg, ook wel weer logisch). Wie we van te voren ook spraken, iedereen zei dat het minimaal een half uur zou kosten en als er veel verkeer was kon dat oplopen tot een uur. Maar binnen 20 minuten stonden we al voor het station. We hadden de kaartjes online via een bureau in China gekocht en die had ze keurig allemaal naar het hotel gestuurd.

Aangezien we al kaartjes hadden, hoefden we die niet te kopen. Dat belette ons er natuurlijk niet van om toch die deur binnen te gaan, de handbagage te laten scannen om tot de ontdekking te komen dat je daar alleen kaartjes kon kopen en niet naar de wachtruimte kon. Navraag bij een beveiligingsmedewerker bracht licht in de duisternis, we moesten de andere (rechter) ingang hebben.

Zo gezegd, zo gedaan. Bagage opnieuw gescand. Er begon van alles rood te branden en te piepen, maar niemand voelde zich geroepen om naar ons toe te komen en ons te controleren, dus de tassen maar gepakt en ondertussen schichtig achterom kijkend naar de wachtruimte gelopen. Nog even een paar broodjes gekocht voor het ontbijt (droge broodjes, smaakte trouwens niet eens raar, een beetje cake-achtig) en een flesje water en toen maar in de wachtruimte wachten. Eigenlijk wees alles zichzelf. Op de borden staat precies wat de status is (waiting) en wanneer je het perron op kunt (check in).

We vertrokken vanaf perron 13. De coupe 9 was snel gevonden en onze zitplaatsen 1A en 1C ook. En toen nog even wachten voordat we vertrokken. Stipt om 07:52 vertrok de trein naar Pingyao. Geen vertraging, geen vierkante wielen, geen blaadjes op de rails. Gewoon op tijd vertrekken. Een verademing! De trein heeft ons met een gemiddelde snelheid van zo'n 237 kilometer per uur naar Pingyao gebracht. Het landschap onderweg was niet superbijzonder. Veel landbouw met beplanting waarvan we nog steeds niet weten wat het nu precies is. We vermoeden iets graan-achtigs. Wel gek om te zien, er zijn vrij veel graven op het land. Meestal met een boom(pje) erbij en dan direct daar omheen gewoon akkerbouw.

Rond 12 uur kwamen we aan in Pingyao. En toen vervoer naar de oude binnenstad zien te vinden. Er stond een hele rits taxi's te wachten waarvan de meeste voor een vast bedrag wilden rijden. Omdat dit op internet ten sterkste ontraden werd aangezien er vaak discussies ontstaan omdat het bedrag dat je moet betalen bij aankomst ineens veel hoger uitkomt, gaven we aan dat we alleen de taxi in wilden als de taxichauffeur de meter gebruikte. Geen probleem, ook goed. Later snapten we ook waarom hij geen bezwaren maakte. Het vaste bedrag was 50 Yuan. En of hij nu een hoger tarief gehanteerd heeft of dat het volstrekt eerlijk is, maar bij aankomst moesten we volgens de meter... inderdaad 50 Yuan betalen :-) . Had dus niets uitgemaakt. Nou ja, nu wisten we in ieder geval zeker dat we geen discussies zouden krijgen.

Eenmaal aangekomen kwam er een man met een golfkarretje op ons af, of hij ons binnen de stad moest brengen. Taxi's mogen tot de stadspoorten komen, die golfkarretjes mogen tot nagenoeg in het centrum komen. We hebben vast te veel betaald, maar het bedrag viel ons nogal mee (10 Yuan per persoon, dat is zo'n 1,40 Euro per persoon) en dat is een stuk aantrekkelijker dan dat stuk te moeten lopen wat voor Cees nog best een trippel was geweest en niet '100 meter' zoals de taxichauffeur zei. Wij in de golfkar en de man op weg. De taxichauffeur had blijkbaar al tegen hem gezegd in welk hotel wij verbleven want zonder dat wij wat gezegd hadden, reed hij ons er zo naar toe. Hij mag niet op de straat zelf komen omdat het hotel aan de hoofdstraat van de oude stad ligt, maar wel schuin er tegenover in een straatje. Wij betalen, uitstappen en op weg. Maar nee, dat ging zomaar niet. De beste man besloot dat hij ons trekkoffertje wel even kon dragen en heeft ons tot bijna in het hotel begeleid. Na vriendelijk gedag zeggen gingen wij naar binnen en is hij vertrokken. Je kunt veel zeggen, maar ze zijn extreem klantvriendelijk en klantgericht. Was dat overal in de wereld maar zo...

Bleek bij binnenkomst dat ze ons een grotere kamer hadden gegeven. Dat was hartstikke aardig natuurlijk, maar dat was een kamer met een soort bedstee. Dat zou betekenen dat Cees ten eerste zijn C-pap niet kwijt kan naast het bed (zou op het bed moeten staan) en dat hij kruipend het bed uit moet als hij 's nachts naar het toilet moet. Dat leek ons dan weer niet zo'n goed idee en Conny is daarom toch maar even naar de receptie gelopen om te vragen of er ook een kamer was met twee eenpersoonsbedden. Die was er niet, maar wel een driepersoonskamer met zo'n bedstee bed plus een eenpersoonsbed voor dezelfde prijs. Nou, dat was prima. Het bed van Conny is een zogenoemd 'Kang bed' wat een bed is gemaakt van steen waarin 's winters een vuurtje gestookt wordt om zo het bed te verwarmen. Nou, dat hoeft nu niet hoor. Het bed van Cees was een mooi eenpersoons houtsnijwerkbed. De kamers hebben trouwens een heel bijzonder slot. Gewoon een hangslot aan de buitenkant en een haakje aan de binnenkant. Ja, dat kan ook natuurlijk. Niet superveilig, maar wie doet ons wat? Doet een beetje denken aan de bijenkorfhuisjes in Swaziland, die hebben hetzelfde principe. De nieuwe kamer was nog niet klaar, maar ook dat maakte niets uit want we gingen toch nog even lunchen in het hotel. Dat was ook weer een ding op zich. Je bestelt je eten via een Ipad, maar daar staat alleen in wat het is en verder geen informatie, waar Conny achter kwam nadat ze de Wuhan noodles besteld had. Sodeju! Dat was pittig! Gelukkig was het vlees met boontjes een stukje milder. Of dat leek maar zo omdat onze smaakpapillen inmiddels weggeschroeid waren. Na de lunch was de kamer klaar. Het is wel een kamer waar gerookt mag worden (en wat ook veelvuldig is gebeurd zo te ruiken) maar he, we hebben niet te klagen. We zijn al blij dat Cees geen capriolen hoeft uit te halen om in en uit bed te komen.

Na de lunch zijn we Pingyao eens gaan verkennen. Het hotel ligt in de belangrijkste winkelstraat en het is dan ook vergeven van de winkeltjes, kraampjes, restaurantjes, etc. We hebben de hele straat heen en terug gelopen. Natuurlijk onderweg ook uitgerust en wat gedronken bij 'Cozy bar'. Beetje vreemd goedje. Cees had een appelsap en dat was dan ook echt appels in de blender. En Conny had de koffie milkshake. Maar dat is dan weer koffie met een soort geklopte lauw-koude melk. In ieder geval anders dan de milkshakes en appelsap die wij kennen. Maar niettemin heerlijk om even uit kunnen te puffen met een drankje.

Op een gegeven moment kwam er nog een stoet voorbij wat een begrafenisstoet leek. Pingyao is bijzonder toeristisch en we weten dat er iedere zaterdag en zondag voor de toeristen een bruiloft wordt nagespeeld. We waren dan ook even in verwarring of dit misschien ook voor de toeristen gedaan werd. Dat zou wat macaber zijn. Maar aangezien ook de medewerkers uit hotels en winkels naar buiten kwamen en er op de voorste auto een foto zat van een meneer, vermoeden we dat er iemand uit Pingyao overleden was. Het was best indrukwekkend om te zien.

Na die voorste auto kwamen er allemaal personenauto's die een rood lintje aan de zijspiegel hadden hangen. Daarna kwamen er bont versierde golfkarretjes voorbij. Daarna een muziekgroep (vergelijkbaar met een begrafenisorkest in New Orleans), een ezel met een wagentje en daarna zo'n draagstoel waarin keizers en keizerinnen vervoerd werden en daarna een hele grote versierde draagbaar die door heel veel mannen gedragen werden (met palen). Of het zo is, weten we natuurlijk niet, maar het zag eruit dat daarin de overledene lag. Een zoektocht later op internet gaf uitsluitsel, het was inderdaad een echte begrafenisstoet. Zoals gezegd, erg indrukwekkend en een mooie manier om iemand na zijn overlijden te eren. Toen de stoet voorbij was, zijn we weer verder gegaan.

Ging niet heel snel. En niet omdat wij niet wilden lopen, maar omdat we bijzonder vaak gefotografeerd werden. Nu hadden we vorig jaar al het een en ander meegemaakt, maar zo bont als vandaag niet. Soms gaat het stiekem (maar wij zien alles, haha) en dan maken ze een selfie en heeeel toevallig staan wij er ook op. Vandaag werd er ook gevraagd of ze met ons op de foto mochten. Nou ja, dat werd tenminste nog gevraagd. Maar toen Conny met Cees op een muurtje zat, werd er zelfs ongevraagd een klein kindje in Conny's armen gedrukt en werden er foto's gemaakt. Tja, wat doe je dan? Nou, vriendelijk lachen maar. Ja, wij begrijpen er ook niets van. Zo fotogeniek zijn we niet. En Conny zag op de selfie die een meisje met haar maakte dat haar haar wel heel erg eh, stom zat... Vanochtend moesten we vroeg op en daarom had Conny geen zin om haar haar te doen, en daarnaast: wie kent ons hier nou? Niet wetende dat we later op de dag ineens op de foto moesten. Er circuleren nu dus best genante foto's van ons in China...

Conny heeft alvast de toegangskaarten gehaald om de musea in te kunnen morgen, er staan er een paar op ons verlanglijstje (1 museum waarvoor we hele speciale interesse hebben :-) ). En morgen natuurlijk shoppen. Wat dat betreft is Pingyao een waar shop-paradijs, waar je uiteraard de hoofdprijs betaalt als je niet oppast. Volgens de weersverwachting wordt het morgen zonnig en behoorlijk warm (28 graden). Een stuk beter dan de regen van gisteren. Vanavond hebben we lekker in het hotel gegeten. Onze maaltijdkeuze was nu een stuk beter dan tussen de middag. Zoet-zure kip, noedels, garnalen en een rundersoepje met noedels. En niets was pittig, maar heerlijk van smaak. Vanavond doen we even rustig aan en gaan we bijkomen van de inspanningen van gisteren en vandaag. Morgen gaan we op ons gemakje Pingyao verder verkennen.