Dan is vandaag toch de laatste dag aangebroken van de vakantie op Tenerife. Het vliegtuig vertrekt pas om 18:15, we hoeven het hotel pas om 12:00 uit, maar we hadden ons voorgenomen om vandaag maar eens naar de Piramides van Guimar te gaan. Dat ligt ongeveer een half uurtje verder dan het vliegveld, maar we hadden toch de hele dag de tijd en waren dan ook al in de buurt van het vliegveld. De auto hoeft pas om 16:00 terug te zijn, dus tijd zat. Dus na het laatste ontbijt de spullen alvast maar in de auto gezet en uitgecheckt. Rekening viel mee (dinertjes, parkeren, etc.). Betaald, gepind bij de haven en op weg naar Guimar.

De rit over de snelweg verliep voorspoedig en we reden dan ook al vrij vlot Guimar binnen. Met de navigatie waren de piramides ook al snel gevonden. Auto geparkeerd voor de deur (mazzel!) en naar binnen. Je kunt verschillende kaarten kopen waarbij je verschillende bezienswaardigheden wel of niet ziet. Het prijsverschil is zo gering dat wij maar een "complete" hebben gekocht. Daar zat namelijk ook de giftuin bij en een tentoonstelling over de Paaseilanden bij in. De audiotour hebben we maar even gelaten voor wat hij was evenals de videofilm in het auditorium (eenmaal in het uur en dan hadden we of heel lang moeten wachten, of halverwege terug moeten lopen). Al vlak nadat je bij de kassa het gebouw uitloopt, zie je de eerste piramide al. Het is natuurlijk totaal anders dan in Egypte, maar de gedachte erachter schijnt toch best wel overeen te komen (uitlijning met sterren, etc.). Het veld met de andere piramides was best interessant en biedt vanaf het kijkplatform ook een mooi uitzicht op de opgeving. Het veld zelf vonden we wat klein, we hadden verwacht dat het veel groter zou zijn. Maar het was wel mooi overzichtelijk zo. Er stonden ook allemaal borden met informatie. Ook een beeld van Atlas met uiteraard de wereld op zijn schouders, een kleine cactustuin en nog wat beelden van Komodovaranen. Waarom die laatste er stonden was ons niet helemaal duidelijk, maar ze waren op ware grootte en dan weet je ineens waarom je die in het wild liever niet tegenkomt.

Toen we uitgekeken waren op de piramides zijn we naar de giftuin gelopen. Best grappig om te zien want je realiseert je ineens dat je eigen tuin eigenlijk ook een giftuin is (tenminste, die van ons wel). Heel veel giftige (of medicinale) planten staan ook in onze eigen tuinen. Niet dat we van plan waren om onze tanden eens in een Ilex boompje te zetten of een hortensia. Of dat we ineens een kruidenmannetje of -vrouwtje gaan worden. Maar niettemin leuk en vooral interessant om te zien. Nog even op een bankje gezeten. Het was vollop zon, 30 graden dus behoorlijk warm. Maar beter dat dan regen zeggen we dan maar.

Na de giftuin zijn we langs de andere tuin naar de tentoonstelling over scheepvaart en het Paaseiland gelopen. Nou, dat was eigenlijk de moeite niet waard. De scheepvaart waren ongeveer een zevental bootjes met weinig uitleg. Paaseiland waren vooral veel foto's en een video die vooral een beeld gaf van de mensen. Wij vonden het in ieder geval niet het stuk lopen waard, maar daar zullen anderen ongetwijfeld anders over denken. Wat wel fijn was, is dat er bankjes staan en dat het overdekt is. Wel erg warm binnen (tent) maar wel schaduw en dus een bankje waar Cees even lekker op kon uitrusten.

Daarna zijn we richting uitgang gelopen waar we in het restaurantje wat gedronken hebben en een geroosterd broodje met kip, pesto, tomaat, sla en mayonaise. Alleen, alles was warm. Dus ook de mayonaise en de sla. En dat was best een vreemde gewaarwording. Nou ja, honger maakt rauwe bonen zoet... Nog even door het souvenirwinkeltje gestruind, maar zonder aankopen weer verlaten.

Het was inmiddels tegen 15 uur en het werd hoog tijd om richting vliegveld te gaan. Onderweg nog even getankt. Dat scheelt een hoop! Ze reserveren € 150 op je credit card voor het geval je de auto met een lege tank terugbrengt (Full-full principe). Nou, de tank ging al richting leeg maar de volle tankbeurt kostte slechts € 29! Het was ook een diesel en daarom goedkoper qua tanken, maar dat scheelt wel heel erg veel vergeleken met die € 150. Daarna was het nog zo'n 10 minuten naar het vliegveld. Conny heeft Cees bij de vertrekhallen uitgezet samen met de koffers en heeft daarna de auto teruggebracht. Mankeerde natuurlijk niets aan, was ook zo geregeld.

En toen vanaf de huurauto return naar de vertrekhal. Nou, het was maar goed dat Conny Cees en de koffers al had afgezet, want dat was nog best een flink eindje lopen. Eenmaal binnen in de vertrekhal, liepen we eigenlijk direct tegen de assistentiebalie aan. Dat kwam mooi uit. Daarna naar de incheckbalie om de koffers af te geven. Werd nog even spannend of ze te zwaar zouden zijn, aangezien onze kofferwegen het had begeven en we op de heenweg al op 18 en 19 kilo zaten. Niets aan de hand. De ene koffer was 20,5, de andere 19,5 en bij elkaar dus 40. No problem. Toen naar de handbagagecontrole. Dat verliep wat minder vlot. Maar dat was Conny's eigen schuld. Doordat zij ook de handbagage van Cees moet regelen (Cees zit immers in de rolstoel) wordt dat soms wel wat veel en dan vergeet je wel eens wat. Zoals bijvoorbeeld je laptop uit de rugzak halen. Duh! Dommerd! Uiteindelijk kwam alles natuurlijk goed, maar het kostte wel wat hoofdbrekens wat er dan nog in (het achtervak) van de handbagage zat.

Daarna werden we bij gate 23 neergezet en ze zouden later terugkomen. Conny vond het op een gegeven moment wel wat rustig bij gate 23 en wat vreemd dat er net een vliegtuig vertrokken was naar Brugge en Oostende. Maar er kwam geen nieuw vliegtuig... En de mensen die Conny bij de incheckbalie had zien staan, stonden bij gate 27. Hmmm, toch maar even voor de zekerheid op het bord kijken. Ja hoor, gate 27. Dus Conny met Cees in de rolstoel en alle handbagage op een draf naar gate 27 waar juist heel veel mensen zaten. Ook nu mochten we weer - samen met andere mindervaliden - als eerste het vliegtuig in en dat is voor Cees toch wel erg fijn. Daarna kwam de rest. We hadden weer dezelfde stoelen in de Comfort klasse. Prima plaatsen.

En wat voor vlucht het was, weten we niet. Maar we waren al ruimschoots aan het taxien toen de stewardessen nog met een mevrouw aan het bakkeleien waren. Bleek dat zij een stoel bij het raam had, wat ze beslist niet wilde. Maar het hele vliegtuig zat vol. Toen heeft een mevrouw (die mindervalide was notabene) geruild en toen was het geregeld. Waren we net de lucht in, werd er een man onwel. Hup naar voren. Een man op een Comfort XL stoel moest naar Economy zodat die man daar kon bijkomen. Nou, al vrij vlot had hij het hoogste woord met de mensen naast hem en leek er weinig meer aan de hand te zijn. Op de vraag van de stewardessen of hij weer terug kon naar zijn eigen plaats was het antwoord "Nou, ik heb er natuurlijk niets aan als ik daar weer onwel word". Dus meneer bleef zitten. Die andere meneer, die extra betaald had voor die plaats vooraan, scheen gecompenseerd te worden. Maar de "onwel-man" heeft de hele vlucht vooraan gezeten, lachen, gieren en brullen met de mensen naast hem. We geloven dat zijn vriendin er ook niet zo happy mee was, want ook zij vroeg of hij weer bij haar kwam zitten, maar kreeg hetzelfde antwoord. En daarna hebben we haar niet meer terug gezien. Was wel gek, want het was een superrustige vlucht. Nauwelijks turbulentie. Conny - die toch snel last heeft van reisziekte - durfde het zelfs aan om een broodje kroket te verorberen. En dat wil wat zeggen!

Net als je denkt alles klaar, nee hoor, daar kwam de volgende. Die mevrouw die zo'n stennis maakte van de stoel bij het raam was ook niet lekker. Dus die heeft nagenoeg de gehele vlucht voor in de crew cabin gezeten met een nat doekje op haar voorhoofd. Ze scheen bovendien een arts te eisen. Aan het einde van de vlucht is ze teruggegaan naar haar stoel met een bloedrukmeter en schijnt ze de rest van de tijd voortdurend haar bloeddruk gemeten te hebben. Eenmaal aangekomen in Amsterdam moesten we dus ook wachten want 1 meneer en 3 mensen in een rolstoel ging natuurlijk niet zo best. De man heeft zijn mindervalide vrouw gereden en Conny heeft Cees gereden tot aan de bagageband. Daarna ging dat natuurlijk niet meer, aangezien Conny niet van plan was om en Cees te rijden en de koffertrolley te duwen. Uiteindelijk werd het andere stel opgewacht door familie in de aankomsthal. Die "onwel-mevrouw" werd opgewacht door haar dochter en moesten in de aankomsthal wachten zodat ze naar een arts gebracht kon worden (wij zijn natuurlijk geen dokter en je weet het niet, maar het leek allemaal wel mee te vallen). En toen wij naar de shuttlebus. Bleek hartstikke druk te zijn. Conny heeft een meneer van de invalidenplaats afgeleld, is zelf naar de achteringang gesprint, koffers in de bus gegooid en toen zelf erin gehopt. En daarna waren we met een 15-20 minuten bij de parkeergarage waar we de auto geparkeerd hadden. Navigatie aan en hup richting Noord. We zijn dit keer maar wel over de afsluitdijk gegaan, want die wegwerkzaamheden bij Diemen-Muiderberg resulteerde tot afgesloten wegen en af- en toeritten.

Onderweg moesten we nog even een sleutel controleren (lang verhaal) en toen via de landelijke wegen weer verder. Mistig en gelukkig reed Conny daardoor heel zacht want er stond ineens een kauwend schaap op de weg. Huh? Hoort die niet in een weiland? Nou ja, tegen 3 uur kwamen we eindelijk thuis. We hebben de koffers maar gelaten voor wat ze waren en zijn het bed in gedoken.

En zo kwam er een einde aan een hartstikke leuke week op Tenerife. We hebben leuke dingen gezien en gedaan (duikboot!) en de hele week prachtig weer gehad. We hebben genoten!