Een lange, lange, lange rit
Vandaag vertrekken we vanuit Cornwall naar onze volgende bestemming: Minster on Sea in Kent. We hadden gisteravond al een deel ingepakt en we hoefden vanochtend dan ook niet heel veel te doen.
Conny besloot het ontbijt maar over te slaan en alvast de boel verder in te pakken. En om 09:30 hebben we dan ook de sleutel ingeleverd en waren we op weg. De terugrit ging een stuk vlotter dan de
heenrit. Maar ja, we waren ook nog niet bij de A303. En daar begon inderdaad ook vandaag weer de ellende. Minder erg dan vorige week vrijdag maar toch. En hoe dichter we bij Stonehenge kwamen, hoe
drukker het natuurlijk werd. Nu moeten we zeggen dat de weg ook wel een tikkeltje bizar is. Juist op het drukste punt gaan 2 banen naar 1. Vind je het gek dat er files ontstaan?
We hadden besloten om na Stonehenge pas te stoppen om wat te eten. Dat bleek eenvoudiger gezegd dan gedaan. Bij het eerste servicepunt dat we tegenkwamen bleek er helemaal geen eetgelegenheid te
zijn, alleen de shop van het tankstation. Bij de tweede bleek de Burger King, de enige eetgelegenheid daar, gesloten te zijn in verband met een verbouwing. Maar bij het derde servicepunt was het
wel raak. Een MacDonalds. Nou dan daar maar een hapje eten en een sanitaire stop houden.
Daarna zijn we verder gereden. Het was vanaf de MacDonalds nog maar 1,5 uur. Aangekomen in Minster on Sea was de straat snel gevonden, maar wat was ook alweer het huisnummer? Even de bevestiging
van Airbnb nakijken en toen was het huis ook snel genoeg gevonden. De eigenaren wonen in de woning ernaast (en aan de andere kant een zuster van de eigenaar). Het is een cottage-achtig huisje waar
eigenlijk alles aan en op zit wat je maar nodig kunt hebben. Een woonkamer, twee slaapkamers, badkamer en keuken met eettafel. Oja, en een gigantisch diepe tuin met verschillende zitjes. Oja, en
een koelkastmagneet van de Paus. Prima accommodatie en we vermaken ons hier wel dit weekend.
We zijn nog even naar het winkeltje op de hoek geweest voor wat frisdrank enzo. Er zit ook paar kilometer verderop ook nog een Morrison's, maar dat zien we een andere keer wel. Nu nog even genieten
van het zonnetje in de tuin. Morgen gaan we naar de National Flower Show in Chelmsford. Hopelijk is het dan ook een beetje lekker weer. Of in ieder geval droog.
He, dat is een goeie deal!
Vanochtend scheen inderdaad de zon en daarom maar besloten om inderdaad een tuin te bezoeken en wat tuincentra af te gaan. De keuze was gevallen op Potager Garden & Cafe omdat die
rolstoeltoegankelijk zou zijn en er een restaurantje bij zat. De weg ging weer over allerlei smalle weggetjes door verschillende dorpjes, maar dat kon ook niet anders aangezien het in de middle of
nowhere lag. Eenmaal aangekomen de auto geparkeerd en vol goede moed op weg naar de.... tuin? Hmmm, daar hadden we ons iets meer van voorgesteld. Er was inderdaad een tuin, maar ja, in principe kun
je alles waar wat groens groeit (of zelfs dat niet) een tuin noemen. En rolstoelvriendelijk bleek ook hier weer een breed begrip. Het lijkt wel of er gedacht wordt: jongens, we leggen een helling
aan, we gooien er gravel op en nu zijn we rolstoelvriendelijk. Maar rolstoelvriendelijk is niet alleen geen treden of afstapjes, maar je moet ook in je eentje een helling op kunnen rijden. En daar
gaat het mis. We hebben de tuin dan ook maar vanaf bovenaf bekeken en zijn toen maar wat gaan lunchen... Nou ja, lunchen... Het bleek wel al snel dat de naamgeving "Garden & Cafe" eigenlijk
"Cafe & Garden" had moeten zijn. De nadruk lag duidelijk op het restaurant gedeelte. En toegegeven, het zal er allemaal gelikt uit. Voor ons een iets te hoog "VT Wonen gehalte" maar het was wel
allemaal netjes voor elkaar. De maaltijden echter, was niet helemaal onze smaak. Wij worden in ieder geval niet erg enthousiast van bulgur met aubergine. Kan lekker zijn en ieder moet het voor zich
weten natuurlijk, maar Conny haakte al snel af en ging voor de koffie-amandeltaart en Cees bestelde soep. Weet nooit wat hij besteld, maar besteld gewoon en moest wel even slikken toen dat
bietjessoep bleek te zijn tot grote lol van Conny. Maar het scheen prima te smaken.
Daarna zijn we naar St. Austell gereden om daar naar een tuincentrum te gaan. Cees had niet zo'n behoefte om naar St. Austell Brewery te gaan om bier te proeven, dus dat hebben we overgeslagen. En
daar waar we volgens de navigatie moesten afslaan naar het tuincentrum te gaan... lag helemaal geen weg! Hmmm, das typisch. Daarom maar bij de rotonde teruggereden en bij de stoplichten linksaf
geslagen. En ja hoor, daar lag het tuincentrum. Conny had nog steeds honger (het was dan ook tegen half 3) en daarom besloten we eerst maar eens echt te lunchen. Cees had natuurlijk al de
bietjessoep op :-) dus beperkte hij zich tot de quiche en Conny nam de tonijnsandwiches. Was prima. Daarna hebben we nog wat plantjes bekeken en heeft Cees een distel gekocht.
Het volgende tuincentrum was Wyevale, een keten van centra in het Zuiden van Engeland. Daar hadden we wat meer plantjes gezien die we wilden hebben waaronder een coreopsis en een chaistophyllum
oppositifolium. En we kwamen ook nog langs het vak met de diverse bestrijdings- en groeimiddelen. Daar stonden flessen die best goedkoop waren vergeleken met Nederland. 5,50 Pond per fles waarbij
de 2e fles ook nog eens voor de helft van de prijs was. Konden we niet laten lopen. En daarom twee flessen meegenomen. Maar bij de kassa moesten we toch wel meer afrekenen dan dat we gedacht
hadden. Maar liefst 30 pond voor 2 flessen. Conny verbaasd aangegeven dat dat wel een andere prijs was dan bij het vak stond. De dame achter de kassa liep daarom mee naar het vak. Bleek dat de
flessen verkeerd stonden. Maar de grap was, dat overal waar die flessen stonden, aangegeven stond dat ze 5,50 pond waren en dus niet alleen bij dat ene vak. En omdat ze vonden dat wij niet hadden
kunnen weten dat de flessen duurder waren omdat het overal verkeerd aangegeven stond, kregen we ze voor die prijs mee. Oftwel, 2 flessen voor 8,25 pond! Dat was wel heel erg tof.
Conny had een tijd terug op televisie verschillende afleveringen gezien met Rick Stein die verschillende restaurants in met name Cornwall heeft. En ook eentje in Newquay. En het leek een goed idee
om dan bij Fistral Beach te gaan eten. Cees had zijn zinnen al gezet op fish & chips. Maar ja, we willen altijd graag snel van ons kleingeld af omdat de portemonnee dan lichter is. Iets te snel
bleek maar weer, want nu hadden we niet genoeg geld voor de parkeermeter waar alleen maar munten in gingen. Nou, dan maar even geld wisselen in het restaurant, vinden ze vast geen probleem. Maar
toen Conny bij het restaurant naar binnen stapte, zag ze dat het eigenlijk niets meer was dan een veredelde strandtent zoals wij ze kennen in Callantsoog. Zo'n "kinderen op blote voeten"-tent. En
er stonden geen gewone tafels, maar van die picknicktafels. En het eten werd geserveerd in kartonnen doosjes. Lekker casual, dat wel, maar nou niet echt wat wij in gedachten hadden. En ook niet
waar Conny zin in had. Daarom weer in de auto gestapt en op naar keuze 2, wat later eigenlijk een keuze 1 bleek te zijn. Maharadja, een Indiaas restaurant. Bleek dat dat ook uitzicht had op zee en
het eten wat helemaal fantastische. Van buiten ziet het er wat onooglijk uit, maar van binnen helemaal prima! Vooraf hadden we de prawn puri (garnalen in licht pikante saus op Indiaas brood), Cees
had als hoofdgerecht de methi lam en Conny de butter chicken. Met natuurlijk knoflook nanbrood en een fles koud water. Allemaal hartstikke lekker en zeker een aanrader!
Daarna hebben we nog even boodschappen gehaald bij de Morrison. Of eigenlijk eerlijk gezegd vooral verbandmiddelen voor Conny. Waren hele goede pleister, dus ook erg handig voor thuis. En we hebben
gelijk maar getankt want dan hoeven we dat morgen, als we naar Kent reizen, niet meer te doen. Morgen gaan we dus naar Kent, naar de Airbnb in Minster on Sea. Zal wel weer een lange rit worden...
- . .-.. . --. .-. .- ..-. .. . -- ..- ... . ..- -- (morse)
Oftewel, "Telegrafie museum". Om bij het begin te beginnen: het was een wat onrustige nacht voor Conny. Met de ontsteking gaat het iets beter, maar het gaf vannacht nogal wat gedoe zullen we maar
zeggen. Voordeel: ze was wel vroeg wakker. Door het gedoe was het ontbijt toch wat aan de late kant. Maar niet getreurd, beter laat dan nooit. In verband met het gedoe zijn we eerst maar naar de
supermarkt gegaan waar ze wat prima verbandmiddelen hadden. En we moesten ook nog brood hebben. En fruit. Oja, en een schuimspaan! En zo hadden we toch nog wel wat boodschappen verzameld. Geen
koekjes, want die halen we wel in de parkwinkel, die zijn het lekkerst. Omdat we besloten om na de lunch pas weg te gaan, hebben we ook maar twee Cornish pasties gekocht. Was best lekker, beetje
pittig.
Na de lunch zijn we op weg gegaan naar Porthcurno. Wat daar te doen is? Nou, daar zit een telegrafiemuseum. En omdat het toch bewolkt was, was het een goede dag om een binnenactiviteit te doen.
Eenmaal bij de weg naar het museum aangekomen en de gok maar gewaagd door een smal weggetje naar boven te nemen en te kijken of de gehandicaptenparkeerplaats vrij was. En die was nog vrij! Dat
scheelde weer een hucht op lopen met de rolstoel. Eenmaal binnen kregen we wat uitleg wat waar te zien was en hoe we het beste bij de WWII tunnel kwamen.
Zo gezegd zo gedaan. Cees met de lift naar boven en daar aangekomen hebben we rustig even rondgelopen en hebben we daarna de film bekeken (die was halverwege toen we boven kwamen). Best interessant
om te zien hoe vroeg in de tijd er al fysieke kabels gelegd werden naar India. De hele geschiedenis van de telegrafie in Porthcurno werd uitgelegd. Toen de film was afgelopen, zijn we de rest van
het museum gaan bekijken. Er waren echt superveel telegrafiemachines. Mooi om te zien dat het allemaal bewaard is gebleven. En het morse alfabet. Wel een foto van gemaakt, nu nog onthouden :-) .
Ook over het leven van de werkers werd uitgebreid toegelicht. Toen we boven klaar waren, zijn we met de lift weer naar beneden gegaan naar de WWII tunnels. Die zijn ook prima te berijden met een
rolstoel. Wel hier een daar een deur die je open moet doen, maar op zich geen probleem. In die tunnels werd de geschiedenis van de telegrafie in de Tweede Wereldoorlog uitgelegd en ook daar echt
heel veel toestellen. Sommige nog werkend ook. Er is ook nog een "ontsnappingsroute" maar die hebben we overgeslagen aangezien je dan een trap van 100 treden op moet. Een ander deel gaat over de
glasvezelkabels en -verbindingen van tegenwoordig.
Toen we alles bekeken hadden, zijn we weer terug naar binnen gegaan en hebben we in het cafeetje wat gedronken. Cees had dit keer de rode kool soep (jazekers). Zag er wel uit als rode kool soep,
maar smaakte niet naar rode kook vertelde Cees. Daarna zijn we naar de shop gegaan en hebben we nog koelkastmagneten (what else?) en twee onderzetters gekocht. Die onderzetters waren wel erg
grappig. Die zijn gemaakt van gerecyclede printplaten. En aangezien Cees vroeger nogal wat met printplaten etc. deed, was dat wel een leuk idee. Tijdens het afrekenen was Cees alvast in de auto
gaan zitten (of eigenlijk heeft Conny Cees naar de auto gestuurd omdat ze nog iets wilde regelen waar hij niet bij hoefde te zijn) en toen hij zat te wachten liep er zomaar een vos voorbij. Tegen
de tijd dat hij zijn mobiel gepakt had, was de vos natuurlijk al weg, maar blijft toch leuk. Was wel een beetje miezerig vosje vertelde Cees.
Omdat we toch in de buurt waren en we jaren geleden John O'Groats bezocht hadden, het noordelijkste puntje van het Britse vasteland, leek het nu wel een leuk idee om dan ook maar Land's End te
bezoeken, het zuidelijkste puntje van het Britse vasteland. Toen we aankwamen stonden er verschillende mensen bij de parkeerautomaat te wachten. We dachten eigenlijk dat ze gewoon op iemand stonden
te wachten, maar toen Conny een kaartje wilde nemen, zag ze dat het tot 17 uur 6 pond vast prijs was en na 17:00 uur 2 pond. Ah, dus daarom stonden ze allemaal daar! Nou, dan eerst de rolstoel maar
uit de auto halen, dan zijn die 3 minuten ook wel om. En na 17 uur was het ineens best druk bij de automaat. Het lijken wel Nederlanders :-) . En goed voorbeeld doet goed volgen en wij hebben ook
een kaartje voor 2 pond genomen.
Land's End is een soort dorpje maar dan alleen met winkels en een hotel. De winkels waren om deze tijd gesloten dus het was eigenlijk uitgestorven. We zijn dan ook meteen doorgelopen naar het punt
met de paal. Op die paal stond toevallig (nou ja, niet toevallig natuurlijk) ook John O'Groats vermeld met 870 mijl. En zo is de cirkel weer rond :-) . Na nog een foto van de vuurtoren en het
laatste en eerste huisje hadden we het wel gezien en zijn we teruggelopen naar de auto. Daar heeft Conny nog haar goede daad verricht door haar parkeerkaartje aan iemand anders te geven. Mag
waarschijnlijk niet, maar is ook onzin om het kaartje weg te gooien.
De terugrit ging iets sneller dan de heenrit, maar dat kwam omdat Conny nu niet de verkeerde afslag nam op de rotonde en dus niet over de B-weg werd geleid. Onderweg nog meer wild gezien, maar dan
wel doodgereden. Het kan niet anders of de das wordt hier met uitsterven bedreigd. Jeempie, om de zoveel kilometer ligt er wel weer eentje in de berm. Naast konijnen, herten, etc. Eenmaal
aangekomen op het park hebben we nog even een cup a soupje genomen die Cees heel handig over zichzelf gooide (huh? wat doe jij nou?) en hebben we maaltijd inmiddels ook achter de kiezen. En nu gaan
we relaxen en he-le-maal niets doen!
Morgen lijkt een mooie dag te worden. We bespeuren inmiddels zelfs iets van een avondrood. Bij mooi weer staat er weer een tuin op het programma met wat tuincentra. Dat was immers het doel van deze
vakantie. Mocht het alsnog slechter weer zijn, nou, dan zien we nog wel wat we gaan doen. Eerst lekker uitrusten.
Smokkelwaar en de Jamaica Inn
Vannacht nu eens geen lawaai op het dak. Desondanks zijn we vanochtend toch niet al te vroeg opgestaan. Na een rustig ontbijtje een kopje koffie gedronken en ondertussen gekeken wat voor weer het
werd en wat we konden doen. De eerste helft van de dag zou bewolkt zijn maar 's middags zou het weer zonnig worden. Daarom leek het een goed idee om eerst maar eens een binnenactiviteit te gaan
ondernemen en het werd: The Jamaica Inn.
Iets tegen twaalf uur zijn we naar Bolventor vertrokken. En toen we daar aankwamen, scheen de zon al volop. De Jamaica Inn is bekend door het boek van Daphne du Maurier en vertelt het verhaal van
Mary Yellan die net haar beide ouders verloren en intrekt in bij haar oom en tante in de herberg de Jamaica Inn midden op de Bodmin Moore in Cornwall. Er ontstaat een heel verhaal over smokkelen
waarin de Jamaica Inn een centrale rol heeft. De Inn stamt uit 1750 en is er nog steeds en is ook nog steeds een herberg waar je kunt slapen en eten. Maar er is ook museum dat gewijd is aan zowel
Daphne du Maurier als aan het smokkelen. Volledig gelijkvloers dus prima te bezoeken. Er staan ook oude vaten waarop je kunt gaan zitten als je moe bent. Het museum was best interessant, vooral het
smokkelmuseumdeel. Daar kun je dan weer leuke dingen lezen en zien over hoe er gesmokkeld werd en wat. Het beperkt zich niet tot Cornwall maar wat wel duidelijk wordt, is dat destijds smokkelen in
Cornwall bijna "core business" was tot ongeveer 1845 toen er vrije handel ontstond en importheffingen verlaagd werden en er geen noodzaak tot smokkelen meer was. We hebben er een tijdje rondgelopen
en ook nog een film gekeken over Jamaica Inn en het smokkelen. En nog een leuk weetje: het verhaal gaat dat Excalibur, het zwaar van Koning Arthur, na zijn dood door Sir Bedivere in een meer vlak
bij de Jamaica Inn gegooid was zodat het teruggegeven werd aan de "lady in the lake". Grappig...
Na het museum zijn we in het restaurant wat gaan eten. Cees had de tomatengroentesoep, die noch naar tomaten, noch naar groenten smaakte (en er ook niet zo uit zag) maar op zich prima smaakte.
Conny had de coronation chicken wat zoveel is als een broodje kipkerrie salade. Was ook prima. Geen geesten gezien of gehoord (wat ook 1 van de legendes is, ronddolende geesten in het restaurant en
het hotel, vooral kamer 4). Daarna zijn we nog naar het winkeltje geweest waar we natuurlijk de gebruikelijke koelkastmagneten en pepermuntdoosjes hebben gekocht. Nog even een fotootje gemaakt van
de piratenvlag en toen zijn we vertrokken naar een tuincentrum (jawel!) in de buurt.
Eenmaal aangekomen bij het "rolstoelvriendelijke" tuincentrum kwamen we er al rap achter dat ook hier rolstoelvriendelijk een breed begrip was. Ook een bizarre indeling. Vanaf het parkeerterrein
moet je door een tunneltje met een helling, over het terrein van de verkoop van errug lelijke tuinornamenten de straat over steken om vervolgens weer een helling af te moeten naar het tuincentrum.
Dat waren dus al 2 hellingen en dan ben je bij de voordeur. De tuinattributen zoals gereedschap enzo zijn wel makkelijk bereikbaar maar mocht je naar vaste planten willen kijken, dan moet je de
volgende (nog steilere) helling af en als je het ook nog in je hoofd haalt om naar het toilet te gaan dan is daar... jawel, de vierde helling. Nou, na helling 2 hadden we het wel gehad. Conny heeft
nog even snel een rondje gelopen bij de vaste planten om te kijken of het de moeite waard was. 13 in een dozijn, dus niet de moeite waard en we zijn dan ook maar weer weggegaan. Nog wel 2
bamboebogensets gekocht en van die plug-schijven (50 lijken toch echt te weinig).
Omdat we door het contante geld heen waren, zijn we op zoek gegaan naar een bank en zowaar, de navigatie heeft ons naar een pleintje geleid waar maar liefst 3 banken waren. Het pinnen was
natuurlijk zo gepiept en toen zijn we weer teruggegaan naar het vakantiepark, zo'n 45 minuten verderop. Daar bleek het alweer (of nog steeds) bewolkt te zijn.
De activiteit van morgen laten we afhangen van het weer. Dus nog geen idee wat we gaan doen, dat zien we morgen dan wel weer. En hopelijk een rustige - dinosaurusvrije - nacht :-) .
Het wordt misschien wat eentonig?
Bij het begin beginnen. We horen soms wat op het dak van het huisje lopen. En vannacht hoorden we heel hard wat op het dak lopen! Zo hard dat we er wakker van werden. Maar geen van ons had er erg
veel trek in om het bed uit te gaan en we hebben het maar zo gelaten. Maar als het een vogel is, dan wel eentje van het kaliber Pteranodon. Holy smokes wat een lawaai! Om het tekort aan slaap wat
te compenseren, hebben we maar wat langer uitgeslapen.
Het was vandaag mooi weer. En daarmee werd de excursie een buitenactiviteit. En wat kun je dan beter doen dan... een tuin bezoeken. En niet zomaar een tuin, maar eentje van de Royal Horticutural
Society: Rosemoor in Great Torrington. Het is een eindje rijden, maar dan heb je ook wat. Tenminste, daar gingen we vanuit. Onderweg hebben we nog even getankt en de rit schoot lekker op. Totdat de
navigatie besloot dat de snelste weg toch echt een weg van zo'n 4 meter breed was met tegenliggers en geen uitwijkplekken. Schoot lekker op joh. O nee, toch niet! Tjonge jonge, en dat "slechts" 11
kilometer lang. En we kennen onze pappenheimers zo langzamerhand, dus Conny voorspelde al dat er vast een prachtige normale weg voor RHS Rosemoor langs liep. En ja hoor. Even onthouden voor de
terugweg.
Eenmaal binnen bleek dat begeleiders van mensen in een rolstoel geen entree hoefden te betalen. Dat was weer een mooie besparing (we blijven toch Nederlanders :-) ). Maar, het gaat natuurlijk ook
niet vanzelf. Geen van de paden loopt helemaal waterpas dus nog afgezien van de helling van de paden, ligt de ene kant van het pad altijd lager dan de andere kant van het pad. Het is dus niet zo
dat Conny loopt te lanterfanteren, nee, er wordt gewerkt! (en genoten, dat natuurlijk ook). Het moet gezegd worden, het is een prachtig onderhouden tuin. Cees zei nog dat als zijn gras er zo
uitgezien had, hij het er nooit uit had laten halen. Conny heeft hem alleen aangekeken en gevraagd of hij het gras dan ook ging onderhouden zodat het er uit KON zien zoals daar. Nee dus.
De tuin is in verschillende subtuinen opgedeeld zoals een rozentuin met klimrozen en clematissen, maar ook een struikrozentuin, kruiden- en groentetuin, een tuin met vormhagen, etc. Allemaal prima
te berijden met een rolstoel. De rozen en clematissen staan natuurlijk nog niet in bloei, maar een hoop andere planten weer wel en dit was al indrukwekkend, kun je nagaan hoe het eruit zal zien op
het hoogtepunt! Toen we de formele tuinen allemaal bekeken hadden (en regelmatig op een bankje - waaraan geen gebrek is in de tuinen - hadden uitgerust en genoten van de omgeving) zijn we richting
de "Lady Anne" tuin gelopen. Je komt dan eerst langs een grasveld met picknick banken waar heel handig ook zo'n food truck staat waar je drinken en wat lichte versnaperingen kunt kopen. En dat
hebben we ook maar gelijk gedaan.
Daarna zijn we verder gelopen. Je moet dan onder de weg door om bij het andere deel te komen. En daar begint de ellende, of liever gezegd, dan is een "gentle slope" ineens niet zo "gentle" meer.
Zo, dat is een heis! Naast de Lady Anne tuin (wat voor zover wij hebben kunnen zien eigenlijk een grasveld is met bosschage eromheen) heb je nog een steentuin wat een beetje Japans aandoet en een
Mediterrane tuin. Maar op heel veel plaatsen moet je een trapje op, voor een rolstoelgebruiker niet handig c.q. niet te doen. En die "Wisteria House" waar je thee enzo kon drinken, was eigenlijk
niet meer dan een... hoe zullen we het netjes zeggen... een vreetschuur met nog net geen formica tafels en buiten zitjes die nog net niet op elkaar geplempt waren. Toegegeven, de blauwe regen langs
het pand stond in bloei en dat was echt prachtig. Maar eerlijk gezegd vonden wij de oversteek de moeite niet waard. Dat relatief kleine gedeelte heeft meer energie gekost dan de rest van de tuinen
bij elkaar.
We zijn dan na toch maar een cakeje eten en wat fris drinken teruggelopen. We hadden de boomgaard en groetentuin overgeslagen. Die hebben we daarom nog maar even bezocht. Gaf wel een mooi beeld hoe
je bomen kunt leiden. Wel leuke ideetjes op gedaan. We hebben bij de picknick plaats nog gerust en vervolgens zijn we door de formele tuinen naar de winkel gegaan. Er werden heel veel planten
verkocht en we hebben dan ook wat kniphofia's ingeslagen. Die we vorig jaar hebben gekocht, hebben de afgelopen winter bijna allemaal overleefd, maar je kunt er nooit genoeg hebben :-) .
Geïnspireerd door het succes van het eerdere bijenhotel, hebben we voor de grap een heel klein hotelletje gekocht om te kijken of dat ook gretig aftrek vindt.
En toen zijn we weer naar de auto gelopen en teruggereden naar Newquay. De navigatie waren we dit keer te slim af (we slaan echt niet nog een keer die weg in). Op de terugweg zijn we bij Newquay
nog gestopt bij Morrisons, een grote supermarkt waar we wat fruit enzo gekocht hebben. Inmiddels hebben we de maaltijd achter de kiezen en zitten we na te genieten op de bank. Conny heeft als bonus
nog een advilletje genomen, dus die begint zich ook weer wat beter te worden (die ontsteking begint nu echt irritant te worden, nog afgezien van het feit dat hij met de dag pijnlijker wordt). Zal
ons benieuwen wat voor weer het morgen wordt. Vast niet die strakblauwe lucht van vandaag. We gaan het zien!
Green green grass of Japan...
Vandaag beloofde een mooie dag te worden qua weer met een strakblauwe lucht en een heerlijk zonnetje. Daarom ook een mooie dag voor een buitenactiviteit. Maar eerst even een ontbijtje, een kopje
koffie op het terrasje van het huisje en lekker van het weer genieten. Zo rond het middaguur zijn we vertrokken naar St. Mawgan waar de Japanse tuin was. Het parkeren was nog een dingetje aangezien
het nog best wel druk was. Tenminste... met auto's. Maar we mochten voor het hek parkeren. Zo gezegd zo gedaan en toen naar binnen. Of liever, naar buiten. Cees had het koud dus toch maar even de
jas meegenomen. Toegegeven, je loopt natuurlijk tussen hoog bamboe enzo, maar zo koud was het nu ook weer niet (aansteller :-) ).
De tuin was groter dan hij in eerste instantie leek met prima paden om met een rolstoel overheen te rijden. Ook niet heel erg steil ofzo, dat ging prima. En de tuin was prachtig. Met mooie bamboes,
esdoornen en allerlei bloeiende struiken. We zijn rustig over de verschillende paden gelopen en hebben hier en daar even gezeten om de omgeving eens goed in ons op te nemen. Er was ook nog een
vijver met koi karpers, watervalletjes en een bruggetje. Echt prachtig. We hebben daar toch nog wel even een tijdje rondgelopen en zijn toen we alles bekeken hadden nog even naar het winkeltje
geweest. Shop till you drop. Nou ja, dat viel wel mee. Wat eetstokjes gekocht en Conny had voor Cees zijn bijenhotel (waar binnen een paar dagen zo'n 11 bijen hun nest in hadden gemaakt) een bordje
gekocht en een boeddha.
Toen we terug zouden rijden, besloten we dat we in de St. Mawgan tea room & garden ook wel wat konden gaan eten en drinken. Conny had voor Cees de worteltjessoep besteld :-) en nam zelf een
sandwich met tonijnsalade. Was heerlijk. We hadden een mooi plaatsje in de serre waar het ingericht was met "vintage servies" en waar een grote druivenplant groeide. Buiten waren ook nog zitjes.
Het was een hele gezellige entourage en behoorlijk druk, wat een goed teken is. Op de menulijst stond dat het een paar dames waren die in 2015 vanuit Londen naar Cornwall waren vertrokken om daar
aan hun droom - het runnen van een tea room - te beginnen. Nou, het lijkt ze goed gelukt. Zo tegen 16 uur reden we terug naar het park waar we nog even lekker in de zon hebben gezeten.
Morgen lijkt het ook mooi weer te worden. Maar dat kijken we morgen nog wel na. Het is net als in Nederland, hoe meer computers, hoe minder nauwkeurig de weersverwachting lijkt het wel. En het is
heel simpel: mooi weer een buitenactiviteit, slecht weer een binnenactiviteit. Tenminste, in principe :-) .
Green green grass of Cornwall...
Vanochtend lekker rustig aan gedaan. We hebben eerst even rustig ontbeten en zijn toen op weg gegaan naar Goonhavern. We hadden namelijk besloten om er maar eens een dagje tuincentrum van te maken.
We hebben verschillende dingen op ons lijstje staan waar we naar wilden kijken. De zon scheen, wat ook vandaag best verwonderlijk was, want er was eigenlijk regen voorspeld. Nou ja, dit hebben we
dan maar weer :-) . Goonhavern is vrij dicht bij Newquay en we waren al snel bij het tuincentrum. En daar kwamen we toch verschillende dingen tegen die op ons lijstje stonden. Zoals de plug discs
die op het verlanglijstje stonden. We zagen ook nog een leuk winterhard margrietje en ja, die konden we eigenlijk ook niet laten staan. En he kijk, basilicum, die moesten we ook nog. He, dat is een
grappige komkommer. Geel en smaakt naar zoet en citroen? Die moeten we dan ook maar uitproberen. En zo hadden we al vrij vlot een mandje vol met spulletjes. Daarom hebben we maar afgerekend. De
cassiere vroeg nog of wij wisten hoe die plug discs werkten en of we Gardener's World hadden gezien. Jazekers. Volgens haar werkte het fantastisch, nou we gaan het (volgend jaar) zien. Nu hebben we
ze eigenlijk amper nodig, maar volgend jaar des te meer.
En toen op naar Chancewater voor het volgende tuincentrum. Was ook wel een leuk centrum. Iets minder aparte planten, maar daar hadden ze dan weer de bamboe bogen die ook op het verlangslijstje
stonden. Die moesten natuurlijk mee. En er zat ook een restaurantje bij en laat het nu net inmiddels lunchtijd zijn. Daarom maar een plekje gezocht en wat lekkers uitgezocht. De zoete
aardappel-muskaatpompoen soep en de tonijn sandwich smaakten heerlijk. En als toetje hebben we ook maar quiche en koffie-chocolade cake genomen. En toen op naar de rest van de winkel. Toen we alles
hadden bekeken zijn we naar de kassa gegaan om de bogen af te rekenen.
Toen we net in de auto zaten, begon het te regenenen. Maar we waren van plan om naar ons laatste tuincentrum van vandaag te gaan. We waren eerst van plan om naar een tuincentrum in St. Austell te
gaan, maar er gebeurde iets geks met de rotonde. We hadden de juiste baan en kwamen toch in tegengestelde richting uit. En nee, niet omdat we de rotonde de andere kant op namen. Maar niet getreurd,
in Newquay is ook een tuincentrum, dan gaan we daar gewoon naar toe. Dat was een kleine tegenvaller. Het was inmiddels alweer droog maar het tuincentrum was niet veel. Of eigenlijk was het - voor
ons - helemaal niets. We hebben dan ook niets meer gekocht en zijn onverrichterzake weer terug gegaan naar het vakantiepark. Het was liep inmiddels tegen 16 uur toen we aankwamen bij het park. En
net toen we wat te drinken namen, begon het ineens te regenen. Waren wij even mooi op tijd terug!
We hebben vanavond lekker rustig aan gedaan. Conny heeft nog steeds veel last van de ontsteking die wel erg pijnlijk uitpakt. Maar niet getreurd, ooit is het over :-) . Morgen gaan we er weer op
uit. We moeten nog even kijken waar naar toe, dat laten we maar afhangen van het weer.
Er komt geen eind aan...
Vanochtend rond een uur of 8 opgestaan, aangekleed en ontbeten. Conny was slim, die heeft eerst het ontbijt besteld en is toen naar de receptie gelopen om uit te checken en om de reservering van 21
mei te wijzigen. En dat was maar goed ook, want toen ze terug was duurde het nog zeker een 20 minuten voordat het ontbijt er was (gemiddelde wachttijd op eten is zo'n 30 minuten). Cees had een
"traditional breakfast" en Conny de "American style buttermilk pancakes". Die eerste was zoals verwacht, bij de laatste krijg je strips met bacon erover heen en daaroverheen gaat dan de maple
syrup. Rare combi... Door de wachttijden vertrokken we rond 10:30 naar onze volgende bestemming: Newquay in Cornwall. Bij het dichtstbijzijnde tankstation nog even getankt. De zon scheen volop wat
dan weer onverwacht was omdat er nogal wat regen voorspeld was.
De rit liep aardig voorspoedig. Onderweg nog even gestopt bij zo'n servicepunt waar allemaal winkels zijn om alvast brood enzo te kopen. Dan hoeven we dat bij het vakantiepark niet meer te doen.
Maar ja, dan kom je in de buurt van Stonehenge. En dat kun je zien vanaf de weg (2-baans, gek genoeg) en ja, dat brengt weer een hoop gedoe en files met zich mee. Was niet vooruit te branden. Gaf
Cees dan wel weer de gelegenheid om even te filmen met z'n mobiel, maar snel ging het niet. En eigenlijk ging het vandaar de hele tijd niet. Jeempie wat een gezeur. Van 2 naar 1 baan, dan weer naar
2 banen, dan weer naar 1 baan. En iedere keer samenvoegen is.... iedere keer opstopping. En dan weer door dorpjes (let wel, je rijdt niet op een b-weg). Daar valt nog genoeg te verbeteren :-)
.
Op een gegeven moment en na de zoveelste file was Conny er helemaal klaar mee. We waren als zo'n 6 uren onderweg en we moesten nog 1,5 uur. Voor een rit van 5,5 uren. En dan in Devon ook nog eens
een flinke plens regen gehad. Cees wilde graag een sanitaire stop en het leek Conny een goed idee om dan maar even helemaal een stop te houden. Daarom zijn we bij het eerstvolgende servicepunt weer
van de weg gegaan. Hog & Hedge heette het ding. Cees naar het toilet en Conny wat te eten en drinken besteld. De tomaten-basilicum soep voor Cees, die later behoorlijk pittig bleek en de
worteltjestaart ("vies he, bakker?") voor Conny. Smaakte prima. En iets na 17 uur zijn we weer verder gereden. Het ging toen snel. Geen files meer, gewoon 113 kunnen rijden en om 18:30 kwamen we
aan bij het park.
We hadden de Summercourt WFA oftewel een rolstoelvriendelijke accommodatie. De "gewone" accommodaties hebben zo weinig loopruimte om het bed, hele kleine toiletten/badkamers etc. en dat wordt
inmiddels wel wat te moeilijk. Deze accommodatie was nieuw, hij ruikt zelfs nieuw! En mooi dat 'ie is. Prachtige grote bank, mooie eethoek. Leuk electrisch haardje. Maar vooral de slaapkamers en de
badkamer.... Mega veel ruimte om het bed, een papagaai op de tweepersoonskamer en normale eenpersoonsbedden die niet zo belachelijk smal zijn in de andere kamer en een superruime badkamer. Het is
ook niet voor niets en inmiddels noodzakelijk dat we in rolstoelvriendelijke accommodaties zitten, maar hier gaan we ons wel vermaken deze week.
Bleek alleen wel dat de eenpersoonskamer niet opgemaakt was (en er ook geen beddengoed voor was). Dus Conny even terug naar de receptie om beddengoed te halen. Maar nee, er kwam wel iemand langs om
het bed nog even op te maken. Zo, das luxe! En inderdaad, binnen 10 minuten stond er iemand voor de deur. Nog even mee staan te kletsen. Kwam er iets later een meneer die in een andere
rolstoelvriendelijke caravan zat en die had gehoord van deze nieuwe caravan en vroeg of hij daarom even binnen mocht kijken. Tuurlijk, kom erin. Ook met hem nog even gekletst over de wederzijdse
ervaringen met accommodaties. Nou, de kogel was vrij snel door de kerk. Hij verbleef nu voor de 5e keer op dit park en ging voor volgend jaar maar vast deze accommodatie reserveren. En weer een
tevreden klant verlaat het pand zou Herman Finkers zeggen.
's Avonds hebben we nog wat televisie en Netflix gekeken. Maar we waren zo moe dat we niet al te laat naar bed zijn gegaan. Morgen gaan we de buurt maar eens verkennen.